Onlangs at ik bij Cottontree City aan de Lange Voorhout in Den Haag. Een restaurant met een geschiedenis, zo bleek toen ik in gesprek raakte met eigenaresse Manon Heinrichs-Hemmink, die Cottontree City samen met haar man Dimitri Heinrichs runt.
Het was hier – toen heette het nog Le Bistroquet, dat de Haagse fotograaf Theo Meijer in 1977 de beroemde foto maakte van Dries van Agt en Hans Wiegel, die in het schemerduister met wijn op tafel een nieuw kabinet handjeklapten. Door deze foto kwam dat nieuws naar buiten. Manon vertelde me een grappig detail over deze avond: de twee politieke zwaargewichten hadden de zaak in vijf minuten beklonken, maar bleven langer zitten omdat ze vonden dat ze het niet konden verkopen dat het zó kort duurde om tot een akkoord te komen.
De overeenstemming betekende het einde van de langstdurende kabinetsformatie tot dan toe: maar liefst 208 dagen duurde het. Dit kwam vooral doordat Joop den Uyl en Dries van Agt, beiden grootwinnaars tijdens de verkiezingen, lijnrecht tegenover elkaar stonden en het maar niet eens konden worden.
Toen ik op deze plek was en dit verhaal hoorde, dwaalden mijn gedachten vanzelf af naar de mens Dries van Agt, die vlak ervoor was overleden. Hij koos op 93-jarige leeftijd samen met zijn vrouw Eugenie voor de dood – ze stierven hand in hand. Zelfs zijn naasten wisten niet dat ze dit gingen doen.
Het was een opzienbarende keuze voor de man die bekendstond als aartsconservatieve katholiek – zijn belangrijkste strijd was immer die tegen abortus. Ook tegen euthanasie was hij fel gekant. Ik kom zelf uit een katholiek nest en ken de geboden. Gij zult niet doden. Alleen God beschikt over leven en dood.
Dat je na al die jaren strijd dan toch zelf kiest voor het einde, is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Ik kan er maar één conclusie uit trekken: het leven leert je.
Naarmate je ouder wordt, veranderen je overtuigingen en normen en waarden. Ik vind het fascinerend. Je maakt keuzes die je eerder nooit zou maken. Jij verandert.
Ik merk het aan mezelf. Ooit begonnen bij de Big Four, met maar één doel voor ogen: carrière maken. Er kwam een gezin, en mijn prioriteiten verschoven. Dat bleven ze de afgelopen jaren doen. Nu ik aan de tweede helft begonnen ben – nog maar heel pril, want ik word 100 – vindt er nog steeds een verschuiving plaats. Ik vind vooral de kleine dingen belangrijk. En er is verstilling, meer rust.
Nog even over dat samen sterven: dat is toch het toppunt van romantiek? Ik zei in ieder geval tegen mijn man Bert dat het mij ook wel wat lijkt, zo met zijn tweeën. Maar nog lang niet hoor. Ik word immers 100.
NB Cottontree City is trouwens een ontzettende aanrader. Heerlijk eten, sfeervol, leuke eigenaren. Als je in de buurt bent – of niet in de buurt bent maar een topavond wilt hebben – zou ik er zeker naartoe gaan om zelf de sfeer (en culinaire heerlijkheden) te proeven.
